To stalk or not to stalk? Γιατί να τσεκάρουμε διαρκώς τις πρώην (και επόμενες) στα social media;

Παρακολουθώντας τη ζωή των άλλων (φωτογραφία: από το ντοκιμαντέρ The Social Dilemma).

Μπλοκ, ξε-μπλοκ, ξανά μπλοκ και τέλος δεν έχει αυτό το τρελό γαϊτανάκι στα social media. Αν μπορούσε να αποτυπωθεί σε μια εικόνα αυτό που συμβαίνει καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ πρώην, νυν, μελλοντικών ζευγαριών και ούτω καθεξής, τότε θα ήταν ένας μπλεγμένος ιστός αράχνης. Ολοι ένα κουβάρι και η άκρη πουθενά.

Πρόσφατα μου έλεγε ένας γνωστός πως βρήκε μια εφαρμογή μέσω google όπου μπορεί να παρακολουθεί την πρώην του, τη στιγμή που αυτή τον είχε μπλοκάρει (για πολλοστή φορά). Η πρώτη σκέψη μου ήταν: γιατί τόση σπατάλη ενέργειας; Προς τι όλο αυτό που μοιάζει με εμμονή σε ένα πρόσωπο (εντάξει, ανθρώπινο ως ένα σημείο) και καταντάει να λειτουργεί μέσα μας σαν αναισθητικό (καθόλου φυσιολογικό;

Συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ενώ μέσα σου λες, σαν τον μπάρμαν στο Crying Game, «ποιος ξέρει τα μυστικά της ανθρώπινης καρδιάς;», έξω σου προτρέπεις στον… πάσχοντα να ασχοληθεί με κάτι άλλο πιο παραγωγικό. Να κάνει γιόγκα, να αρχίσει το τρέξιμο ή το πλέξιμο. Να διαβάσει ένα βιβλίο, να βγει βόλτα και, φυσικά, να βρει ένα νέο έτερον ήμισυ, το οποίο δεν θα χρειάζεται να κατασκοπεύει νυχθημερόν. Κοντολογίς: get a life!

Είναι εύκολο, άραγε; Όσοι έχουν ταχθεί στη μεριά των «ακτιβιστών» στον ανοιχτό πόλεμο μεταξύ φίλων, θα πουν πως το φαινόμενο του stalking είναι ανδρικής προέλευσης και είναι απότοκο της τοξικότητας που προκαλεί η πατριαρχία. Δεν διανοείσαι επουδενί ότι μια γυναίκα θα σε παρατήσει και θα της αφήσεις έτσι… ατιμώρητη.

Κι όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτού του είδους οι «επιθέσεις-κομάντο» στα social media δεν είναι μόνο ανδρικό προνόμιο. Μια χαρά υπάρχουν γυναίκες που βλέπουν από την κλειδαρότρυπα τι κάνουν οι πρώην τους. Το ουσιαστικό είναι γιατί το κάνουν; Τι προσδοκούν απ’ αυτό; Σε τι ποντάρουν;

Μήπως να επιβεβαιώσουν τις αμφιβολίες που έτρεφαν τόσο καιρό για τον σύντροφό τους; Ακόμη κι αυτό να είναι, άπαξ και οι αμφιβολίες επιβεβαιωθούν (ή δεν…) η κατασκοπεία οφείλει να λήξει. Κι όμως, τότε είναι που φουντώνει περισσότερο. Ο άνθρωπος είναι παράξενο ον: πολλές φορές του αρέσει να πονάει και να ξέρει πως είναι ο ίδιος που στρίβει το μαχαίρι στην πληγή του.

Τα περί «τιμωρίας» οφείλουμε να μην τα παίρνουμε βερεσέ. Αν μια σχέση (που υπάρχει ή που έληξε) λειτουργεί τιμωρητικά, τότε μάλλον δεν έπρεπε καν να είναι σχέση, ο δε «ασθενής» καλό θα είναι να επισκεφθεί άμεσα το ντιβάνι κάποιου ψυχαναλυτή έτσι ώστε να δαμάσει μέσα του τον καταπιεσμένο θυμό του ή τον αίσθηση του ανήκειν που έχει αναπτύξει στο μυαλό του. Κανένας δεν μας ανήκει. Οι άνθρωποι έρχονται, φεύγουν, ξαναέρχονται και έτσι θα πηγαίνει το πράγμα μέχρι να παγώσει ο ήλιος.

Αν μπορούσαν να μετρηθούν οι fake λογαριασμοί στα social media και συνάμα να γίνει μια ποιοτική μελέτη για τους λόγους που οδηγούν έναν χρήστη να φτιάξει έναν πλαστό λογαριασμό, ενώ θα μπορούσε να έχει τον «επίσημο» δικό του, το συμπέρασμα θα ήταν εντυπωσιακό και συνάμα εξωφρενικό.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους λογαριασμούς επιδιώκουν να κρατήσουν την ανωνυμία τους όχι για να αποκτήσουν μόνο την ιδιότητα του τρολ (χρήσιμο για να χτυπήσεις πολιτικούς και επιχειρηματικούς αντιπάλους), αλλά για να επιβεβαιώσουν τα πάθη και τα βάσανα της απόρριψης. Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που του αρέσει να του κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα;

Ωστόσο, από την πικρία της απόρριψης έως την ανάγκη να γίνεις ο Κλουζώ του Διαδικτύου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το «όχι» ουδείς αγάπησε, αλλά μήπως είναι ευκαιρία αυτά τα «όχι» (που πονούν και σε γδέρνουν) να γίνουν μελλοντικά «ναι» εκπεφρασμένα από άλλο στόμα;

Στο κάτω κάτω, εκεί έξω υπάρχουν τόσοι άλλοι άνθρωποι που αξίζει να γνωρίσουμε. Γιατί να μένουν προσκολλημένοι στον ένα ή την μια; Ειδικά αν αυτοί μας έχουν απορρίψει πολλάκις και δείχνουν να έχουν κάνει το επόμενο βήμα.

To stalking είναι ο ορισμός της ήπιας ψυχοπάθειας. Είναι μια εμμονή που βαθμηδόν μπορεί να αποκτήσει νοσογόνα χαρακτηριστικά. Να διαποτίσει όλο τον φέροντα οργανισμό με τοξίνες που δεν φεύγουν εύκολα από μέσα του. Αν μάθεις να ζεις υπό το σκότος, τότε το φως θα σου φαίνεται περιττό.

Ναι, είναι εντελώς εκφοβιστικό όλο αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις που χρειάστηκε να επέμβει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να περισώσει το θύμα από τη νεύρωση του «κυνηγού». Θα πεις κανείς: έτσι λειτουργούν τα social media και όπου δεν του αρέσει αποχωρεί. Η απάντηση στον κυνισμό της διαδικτυακής εποχής είναι ότι δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ενοχή για το γεγονός ότι απορρίψαμε κάποιον ή μας απέρριψε κάποιος. Ολα είναι μέσα στο παιχνίδι των σχέσεων που πάντα θα είναι ένα δύσκολο πεδίο… δόξης.

Η μόνη λύση: κρατάμε τον δικό μας λογαριασμό, ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά που ανεβάζουν οι «φίλοι» μας κι αφήνουμε τον «παλιό» κόσμο -μας- να θαφτεί κάτω από τη σκόνη του χρόνου που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Μέσα και έξω από τα social media.

Διαβάστε ακόμα: Cancel hashtag. Ποιον πετάμε στον Καιάδα σήμερα;

TAGS :
social media

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook